بگت سینگ: چرا خداناباور هستم؟

دونلود

بگت سینگ (۱۹۰۷ – ۲۳ مارچ ۱۹۳۱)، نامی‌ترین انقلابی کمونیست هند در سن ۲۳ سالگی در زندان مرکزی لاهور یکجا با دو همرزمش شیورام راج‌گرو و سوکدیو تاپر توسط نظام امپریالیستی بریتانیا به دار آویخته شد. او در جواب یکی از هم‌بندان‌اش به نام رندیر سینگ که از وی خواست در روزهای آخر عمرش به توبه و دعا و نیایش بپردازد، نوشته‌ی ذیل را در ۵ و ۶ اکتوبر ۱۹۳۰ به زبان پنجابی نگاشت که بعدا توسط مقصود ثاقب به اردو و توسط حسن به انگلیسی برگردانیده شد. ترجمه فارسی حاضر از روی متن انگلیسی صورت گرفته و با دو متن اردو سر داده شده است.

در وضعیتی که عده‌ای از چپ‌های افغان و ایران از گذشته‌ی شان اظهار ندامت کرده سر و صورت شان را با ریش و دستار آراسته و تسبیح و سجاده می‌گرادنند، از سوی دیگر انتحاری‌های طالب و داعش در هوس حور و غلمان و جوهای شراب بهشت خود را منفجر کرده و جان ‌هزاران انسان بی‌گناه را می‌گیرند و به‌مثابه انسان‌های «شجاع» و «ازخودگذر» در ذهن بخصوص جوانان تزریق می‌گردند؛ علاوه بر مبارزان صخره‌مانند ایران و دیگر کشورها باید انقلابیونی چون بگت سینگ را سرمشق قرار داد که با آگاهی تمام و بدون دنباله‌روی کورکورانه و بدون اعتقاد به زندگی پس از مرگ و پاداش‌های بهشتی در ره مبارزه گام نهاده و تا دم مرگ بر اندیشه و راه‌اش پشت نمی‌کند. او می‌توانست با اندک سازش و تمکین جانش را نجات دهد، ولی این کمونیست راستین، با غروری شکوهمند اعلام می‌دارد: «...تلاش می‌ورزم تا مردانه‌وار با سر بلند و قد افراشته تا آخرین رمق زندگی حتا در برابر چوبه‌ی دار ایستادگی کنم.»